Τα ΑμεΑ τής ψυχής

Άνοιξα τα e-mail μου ένα πρωί κι είδα το κάλεσμα για την προσεχή κοινωνική συζήτηση της Ακαδημίας. «Οι κωφοί και η νοηματική τους γλώσσα». Η εισηγήτρια Α. Τζόκα θα έφτανε την Τετάρτη στο νησί. «Τι το θέλουμε τώρα το μάθημα αυτό»; αναρωτήθηκε ο εγωισμός μου. «Πού θα μας χρειαστεί;», απόρησε η φιλαυτία μου. Μα σαν το παρακολούθησα, πήρα ένα μάθημα ζωής και μαζί με εμένα το ίδιο έλαβαν όλοι οι Ακαδημιώτες. Άκουσαν για πρώτη φορά -μας το δίδαξαν δηλαδή- ότι δεν υπάρχουν πια οι λέξεις: μουγγός και κωφάλαλος. Μία είναι η λέξη: κωφός. Η εισηγήτρια, μας εξήγησε, μας μίλησε για τους τυφλούς και στη συνέχεια αναφέρθηκε και στο σύνδρομο Down.

AMEA

Κοίταξα γύρω μου την ώρα του μαθήματος και είδα τρία παιδιά τυφλά να παρακολουθούν το μάθημα με μεγάλη προσοχή. Τα υπόλοιπα μέλη της Ακαδημίας να ρωτούν και να μοιράζονται εμπειρίες για τους τυφλούς γονείς, τους κωφούς αδελφούς τους και να εξιστορούν πράγματα, καθώς και καταστάσεις που δεν πιστεύαμε οι υπόλοιποι ότι υπάρχουν στην ζωή τους ή στην ψυχή τους.

Ο πρόεδρος των ΑΜΕΑ παρακολουθούσε την ομιλία, ενώ έδινε κι αυτός την άποψη του, τις προτάσεις του, καθώς και τις γνώσεις του. Η εισηγήτρια άρχισε να ρωτάει, μα και να δέχεται «καταιγισμό» ερωτήσεων.

Μία ιστορία, που συγκλόνισε, αφορούσε ένα παιδί ηλικίας 18 χρονών που το είχαν κλείσει μέσα στο σπίτι οι γονείς του. Το παιδί ζούσε στο χωριό, δεν έβγαινε έξω και «οι γονείς το προστάτευαν» λέει, έτσι νόμιζαν. Θεωρήσαμε το παιδί άτυχο και τους γονείς καημένους, που δεν ήξεραν ότι το παιδί τους δεν ήταν κατοικίδιο, αλλά ΑΝ-ΘΡΩΠΟΣ.

Μετά από το μάθημα (αυτό που δεν ήθελα να πάω) στο δρόμο για το σπίτι κοίταξα το είδωλο μου στην βιτρίνα ενός καταστήματος. Ήταν ήδη περασμένη ή ώρα για τα δεδομένα του νησιού. Αρτιμελής, ψηλή, ξανθιά, με γυαλιστερά μάτια. Επικεντρώθηκα καλύτερα και είδα και το «μέσα της»…

ΜΙΑ ΚΩΦΗ

εγωίστρια, που γυρνάει από τον εαυτό της και κωφεύει σε ό,τι δεν την συμφέρει ή την πληγώνει…

ΜΙΑ ΤΥΦΛΗ

που εθελοτυφλεί στον πόνο, στην αδικία μα και στην καλοσύνη, που της δείχνουν οι δικοί της άνθρωποι διότι τους θεωρεί δεδομένους.

ΜΙΑ ΑΥΤΙΣΤΙΚΗ

που βάζει όλη τη μέρα τα πράγματα στη θέση τους, με τρόπο που αυτή έχει επιλέξει, με ακαμψία και επιβλητικότητα.

Η δόνηση ήταν μεγάλη και τα ΑΜΕΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ πολλά.

Ο Μιχάλης, ο πρόεδρος των ΑΜΕΑ έπρεπε να με βοηθήσει. Αυτός και η γυναίκα του έκαναν το γιο τους να περπατήσει. Δεν έφταναν όμως αυτοί, χρειαζόμουν κι άλλη βοήθεια.

Η Μαρία, που κρατούσε το περίπτερο μόνη της και είχε χάσει το φως της, θα με φώτιζε και θα με μάθαινε να εμπιστεύομαι ξανά τους ανθρώπους στις συναλλαγές μου. Γιατί μπορεί να φορούσα γυαλιά μόνο για τον ήλιο αλλά δεν έβλεπα κάποιες φορές, πέρα από τη μύτη μου….

Ο θείος μου με σύνδρομο Down, που όταν τον πλησίαζα μου έπαιρνε το χέρι και με έβαζε να τον χαϊδεύω στο μάγουλο, θα με έκανε τρυφερή με τις ψυχές των ανθρώπων.

Η Χριστίνα που βγήκε, πρώτη στους Παραολυμπιακούς στο τρέξιμο θα με μάθαινε να τρέχω πιο γρήγορα στα μαθήματα της Ακαδημίας.

Για εμένα δεν είχε ΑΜΕΑ;

Τώρα δεν υπάρχει δικαιολογία.  Ξέρω ότι στην Ακαδημία οι ψυχές μαλακώνουν, δεν έχω δικαιολογία να μη ψάξω  και  να μη δοκιμάσω. Σε πείσμα  των  καιρών και των ανθρώπων, νέα τμήματα ανοίγουν και πολλαπλασιάζονται γιατί στηρίζουν και κατανοούν τον άνθρωπο. Μας μαθαίνουν πως να το κάνουμε κι εμείς.

Οι ΣΤΡΑΤΕΣ (Στράτος Παπάνης) άνοιξαν και συνεχίζουν να επεκτείνονται και να οδηγούν στην ηρεμία και την αγάπη. Οι ΜΑΡΓΑΡΙΤΕΣ (Μαργαρίτα Ικαρίου) φυτρώνουν όλες τις εποχές και γεμίζουν με χρώματα, καθώς και ΜΟΣΧΟΒΟΛΙΕΣ (Μόσχοβος Νίκος) σε όλα τα χωράφια του Αιγαίου. Η επίγνωση (Τσίρος Χαραλάμπης) έχει έρθει και ο παρατηρητής τοποθετήθηκε εκεί ψηλά.

Είναι η ώρα του απολογισμού.

ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ; ΠΟΥ ΠΑΩ; ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ; (Ζωή Σωτηρίου)

Φωτισμένοι δάσκαλοι, πονεμένοι άνθρωποι ως άγγελοι φωτός περιδιαβαίνουν στις πόρτες μας. Μας μαθαίνουν πως ο πόνος μπορεί να γίνεται γαλήνη και να μοιραζόμαστε τα διδάγματα της αλληλεγγύης ή της συνεργασίας. Να μοιραζόμαστε την αγάπη και την κατανόηση. Εκεί, όπου δεν γίνεται φορολογικός έλεγχος. Εκεί, όπου δεν υπάρχουν κιτάπια και οικονομικοί έλεγχοι, Εκεί, όπου η απόδοση του ΦΠΑ δεν έχει σχέση με τα εισοδήματα και είναι δωρεάν.

ΜΑΥΡΑ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ δεν υπάρχουν, γιατί τα τραπέζια της Ακαδημίας μας, διοργανώνονται από τον απλό κόσμο ως ΤΡΑΠΕΖΙΑ ΑΓΑΠΗΣ.

Αυτή είναι  η μοναδική συναλλαγή, γιατί οι άνθρωποι έμαθαν να τρώνε επάνω στο τραπέζι και να προδίδονται και επάνω σε αυτό, όπως ο ΧΡΙΣΤΟΣ. Για το λόγο αυτό, ας αφήσουμε το εμπρός και το πίσω και ας κοιτάξουμε τη δύναμη του τώρα.

Το κείμενο το εμπνεύστηκα από τον θείο Αθανάσιο –Μιχαήλ είναι 60 χρονών, με βαρύτατο σύνδρομο Down. Mόνο περπατάει και αυτό με το ζόρι . Η αδελφή του, που έχω την τιμή να είμαι η πνευματική της κόρη, τον συντροφεύει σε αυτό το ταξίδι του, με ανυπέρβλητη αγάπη μαζί με την οικογένεια της.

Το πιο συχνό που ακούμε στην οικογένεια είναι:

«ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΧΑΤΕ ΖΕΙ;»

«ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΠΕΘΑΝΕ ΑΚΟΜΑ;»

«ΠΑΕΙ Η ΖΩΗ ΤΗΣ ΝΟΝΑΣ ΣΟΥ»

Το «ΑΥΤΟ» και τα άλλα «ΑΥΤΑ» -λοιπόν- ενημερώνω πως ζουν στο απόλυτο φως και οδηγούνται στο δρόμο της αγάπης. Η νονά μου, βαφτίζει τις ψυχές μας κάθε ημέρα στην κολυμπήθρα του αλτρουισμού και της αγάπης. Τα ΑΜΕΑ της ψυχής μου βαδίζουν σιγά-σιγά στο δρόμο της ίασης. Στη στράτα που μου άνοιξε η Ακαδημία και η «Α-ΤΥΠΩΣ».

γράφει η Θάλεια Δημακογιάννη, Μέλος του Διαδικτυακού Προγράμματος Επαγγελματικής Δημοσιογραφίας της Ακαδημίας των Πολιτών

Πηγή: http://www.eoty.gr/main/text.asp